NA PYNDZYJI

- Francla, doczkej, coś ci rzekna,
ale nie godej żodnymu.
Dzisio żech sie prawie wściekła,
nazdałach tymu mojimu.
Stary bergmōn mo sztyjc fajrant,
bo pyndzyji sie doczakoł.
Grzeboł w przodku, dzisio w tajlach,
bo gro w szkata gupi matoł.
Fajfka cwanko już ôd rana,
strziko ślinōm mi pod ryczka,
ôporzōndzóm sztyjc barana,
wolałabych chować byczka.
- Nie chalatej tela, Frida,
jo w chałupie mōm tak samo,
jyno z klachōw dudōm przida,
ôn naprany leży – gamoń.
Gerglas strzaskoł ôd korflaszy,
fligi furczōm mu po izbie,
a ôn jyno wnuki straszy.
Doczkej – rzekła żech mu – giździe,
bydziesz żarł dziś z babuciami!
Żol sie mi go chnet zrobiło,
przikryłach go z bōciorami -
karbinadli narobiłach...
A ôn Frida, wiysz, co zrobiōł?
Kronflekiym strzaskoł korflasza.
Nie chcioł – ale tym mie dobiōł,
bo to była – wiysz – ta wasza.
- Nie rzōndź Francla, że to prowda,
bo jak stoja tu przi tobie,
ciorna w kichol ciebie roz dwa,
powadzymy sie tu ôbie.
Nie umiałaś sjōnć mu ze szłop
tych bōciorōw zamazanych,
gupioś bardzi niż tyn twōj chłop,
bezmała sztudirowany.
Miałach cie za lepszo stwora!
- Nie wkurzej mie staro kwuko,
sama w doma mosz potwora!
- Ale mie ôn chocioż słōcho.
- To gupota, żeby przez nich
ôbie my sie tu wadziły.
- Tu mosz prowda, ale bez nich
co by same my robiły.
- Wyćwiczymy jeszcze ôbu,
ale nie godej już nic wiyncy,
bo bez tych dwu nierobōw
byłyby my bez piniyndzy.