U ciotki mieli okropnie złego barana. Już niejednymu nażduchoł do rzyci. Był lepszy od psa, kiery przeważnie drzymoł na słońcu kole budy. Baran za to kronżoł po placu, ale jyno wtedy jak spuścioł się z kolika, urwoł łańcuch, abo wyprościoł się kneblik. Czasym na złość spuścioł go z kolika kieryś somsiad. Baran mioł pozakryncane rogi, beztoż boł fest niebezpieczny.
Jak my gonili po placu z łebkami od somsiadów, żodyn nie dowoł pozor na barana, kiery przybity boł na ługorze. My bawili sie w ciuciubabka.Prawie joch liczoł do dwacet, a bez tyn czas insi sie kryli. Abyło tela roztomańtych kryjówek, że trza było mieć szczyńsci znojść piyrszego. Nie wiadomo, jak na placu znodł sie baran bez lańcucha, ze samym obujkiym. Kuzyny zaroski wymloły bez płot do ciotki, a jo o niczym nie wiedzioł. Jak żech dorachowoł do dwacet, otworzoł żech oczy, obrocioł sie, a tu konsek przedy mnom stoł z pochylonym łepym baran, kiery szykowoł sie już do ataku. Pochyloł łeb jeszcze bardzi i wio na mie. Nie wiym jakim cudym udało sie wyskoczyć na płot, a ś niego po pniu włoskigo orzecha na haziel. A tyn baran tak zażarcie bodł zakrynconymi rogami w dwiyrka haźla, że cały trzeszczoł i trzons sie jakby wiatrzysko olszom kiwało. Musiołech z tego haźla przelyźć nazod na strom i żech tam siedzioł na gałyńzi i wrzeszczoł o retonek. Taty nie było w chałpie, mama była kańś w polu. Kuzyny z okna zaglondali i śmioli sie na całe pyski, a mie ze strachu bachorz zacznoł boleć, a jako teraz z tego orzecha wlyźć do haźla, ni miołech zielonego pojyńcio. Na te bogi, wrzaski usłyszała mama i prziszła sie podziwać, co sie to wyprawio kole chałpy. Ujrzała barana, kiery szturmowoł haziel jak Tatary Zbaraż w ksionżce kuzynki i była gotowo walczyć z tym tatarskim chanym, ale ni miała pod rynkom żodnej broni. Wołała na siostra, kiero w chałpie ogiyń robiła pod blachom, by ji przyniosła z chlywa taki basamski zieleźny,  sztyrograniaty kolik, kuty u kowola. Niż siostra usłyszała, twało to chwila. Ale jak w końcu z tym kolikiym wylazła na plac, baran jom zaatakowoł. Siostra sie wściekła. Rozfechtowała sie kolikiem i jak nie rzaźnie barana w łeb. Baran podskoczoł i podł na kolana przednimi szłapami. To mu jeszcze poprawiła. Jak łupło aż zadudniło, a po chwili ze zrażonego rogu ukapło pora kropli kwie.

Baran trocha sie zatoczoł i mama zdonżyła mu zapnoć lańcuch na kark i zasmyczyła go na ługor, kaj przibiła go na koliku w ciyniu pod wiśniom. Jo, zdonżoł bez tyn czas slyźć z orzecha, a kuzyny też już byli na placu i zaczli mi dożyrać na całego.
Mama jak prziszła z ługora, przywołała nas ku sobie.
–    Tyn baran sie som nie spuścioł z kolika. Kiery s was mu w tym pomogł? - spytała troszka znerwowano.
–    Skond momy wiedzieć. Lotali my po placu – tłomaczoł Fridek za nas wszystkich.
–    I nic żeście nie widzieli, jak dycko?
–    Szoł bez plac jakisi chłop – przipomnioł se Bercik. – Chyba to bol tyn chłop, co sie sprzongo z gospodorzym kole nas, Franckiym.
To było cygaństwo, ale na kogoś trza było sfalić wina. Przeca nie pojdzie sie pytać.
–    Szop? - przipytała sie mama.
–    Nie wiym, jako sie nazywo, ale mo tako mynszo rynka.
–    Mynszo rynka? Ni ma tu takigo Szopa z krotszom ani z dłogszom rynkom. Ale sie popytom.  
Rychtyk to we wsi nigdy nie było Szopa z mynszom rynkom.
–    Wiysz – prawioł Bercik – jo tego chłopa z mynszom rynkom wymysloł, by nom ciotka dała pokoj, bo możnek my tego barana rozsierdzili tym lotanim kole niego i sie som spuścioł z kolika.
Na drugi dziyń Szop szoł kole naszej zogrody, a mama przi drodze zbiyrała do zopaski pospadowane szwestki. Pozdrowioł mama, a ôna sie mu prziglondo i prziglondo.
–    Ni mocie gospodorzu jednej mynszej rynki, bo tak jakośi jom w rynkowie chowiecie?
–    Bo niesa Franckowi flaszka, by jego baba nie widziała.
–    A dziecka co tu lotali po placu, prawili, że widzieli chłopa z mynszom rynkom. Pomyślałach, żeście w ta rynka se coś zrobili.
–    A kać tam! Downo żech u Francka nie boł.
Chcioł pokozać, że mo obie rynce normalne i jak wyciongoł ta z rynkowa, flaszka upadła mu na kamiynie i sie roztrzaskała.
–    No i dali moga iść z wyciongnionom rynkom z rynkowa. A wy nie musieliście sie ô tako gupota pytać starego Szopa.
Mama wkurziła sie na nas. Ale prawiła chłopu, że mo wlyźć na chwila, a za ta strzaskano flaszka gorzołki do mu inszo swojskigo wina.
–    Wiysz, dziołcho, mi nie wypodo, ale do Francka iść bez flaszki jeszcze bardzi. Dyć wina też sie napije. Ale lepszy ô tej potrzaskanej flaszce żodnymu nie rzondź, by sie moja nie dowiedziała!
Matka se porzondnie s nami  wszyskimi porzondziła skyrs tego cygaństwa.
–    Wypadłach na gupka z tym Szopym. A ty baranie z haźla i reszta was nie pokazujcie sie mi wiyncy sie na oczy!