Downo tymu, kiedy jeszcze czarownicy Baby Jagi nie było na świecie, na mietle lotała se tako jedna czarownica Leciśmieja. Nie była tako straszno jak Baba Jaga, ale też kożdy sie boł spotkanio ś niōm jak diobła. Kiedy stary Rychlik ôpowiadoł ô spotkaniu ś niōm, nie poradziōł sie strzimać ze śmiychu. Choć spotkoł jōm ze szterdzieści rokōw tymu, wyglōndoł, jak by to było wczora. Jo była wtedy małym szczapym i nie bardzo wiedziałach z czego sie tak śmieje. Jak mie jednak mamulka posłali do ciotki Stazyjki, kiero miyszkali w inkszej wsi, daleko ôd nas, miałach strach. By tam dońść, trza było przyńść bez pora wsi i tela samo lasōw, ale nie takich jaki sōm dzisio, ale z ôgrōmnymi, roztōmańtymi strōmami, bez kiere nie było widać ani kōnszczyczka nieba. Choć rada żech do ciotki chodziła, to jyno wtedy, jak mamulka szli sy mnōm, a tym razem musiałach pońść sama, bo mamulka sie roznimōgła. Miałach prziniyść ôd ciotki lyk, kiery robiła z zielin, co rosły jyno w lesie za ciotki chałupōm. Ciotka dobrze sie znała na lyczyniu i wiela poradziła pōmōc nimocnym ludziom. Nie wiedziałach czy se zapamiyntom nazwa tej zieliny i mamulka musiała mi ôpowiedzieć, na co ôna mo być. Jak żech przeszła bez piyrszy las, byłach rada, że sie już skōńczōł, ale przedy mnōm wieś i drugi las, wiynkszy niż piyrszy. Szła żech gibko i szeptałach se cały czas nazwa tej zieliny, na wszelki wypadek, i na co mo być. Ôbie nazwy zieliny i choroby były ciynżki do zapamiyntanio, że już w tym drugim lesie nie pamiyntałach żodnej. Musiałach sie wrōcić. Mamulka byli na mie zmierzli, żech je ciymno jak tabaka. Chciała żech, by mi to napisali na kōnsku papiōru, ale kie nie poradzili pisać bez bryli, bo se bryle stracili, a jakby nowet napisali, to nie wiadomo czy ciotka Stazyjka poradzōm czytać. Jo nie poradziłach jeszcze pisać, bo szkoły miałach iść dziepro po feryjach. Musiałach sie tego nałuczyć na pamiyńć, ale kie doszłach do tego drugigo lasu, zaś żech zapomniała. Siadłach se na pniu i rozpłakałach sie ze zgryzoty. Wracać sie nazod do chałupy mie było gańba, bo mie mamulka sprzezywajōm, a możnek i zdōnżōm umrzyć, niż jo prziniesa ta zielina. Płaczki leciały mi ciurkiym z ôczu i jyno żech jich ôbciyrała rynkowym ôd kabota. Naroz wiater zafurczoł we wiyrszczkach stromōw i usłyszałach przeraźliwy śmiych, żech musiała se zatkać űszy. Skuliłach sie ze strachu pod pniym chrubego buka i spomniało mi sie ô Leciśmieji. Ledwa żech se ô tym pomyślała, zrobiło sie kole mie ôgromnie zima, jakby lipiec zamiyniōł sie w luty. Najgorszy było, jak tyn śmiych usłyszałach nad sobōm i poczułach jakoś dziwno wōń, ani brzidko, ani piykno, a jak mie chdoś dotknōł za ramia, toch już miała dość. Wystraszōno ôtworzyłach ôczy. W kōłko kole mie lotała se na mietle staro baba, ôbleczōno bele jako i śmioła sie do rozpuku. Wiedziałach, że je to ta sama czarownica ô kierej rozprowioł stary Rychlik.

-          Wiedziałach, wiedziałach, że cie tu znojda! – skrzeczała ôblatujōnc mie w kōłko. – A to je mōj las i moja wola, co z tobōm zrobia.

-          Dyć jo je jeszcze mało i sie was boja – rzekłach i zatrzynsłach sie cało ze strachu. 

Ôna zaśmioła sie zaś tym przeraźliwym głosym, ale jakoś inakszy. Pomyślałach se, że sie udobruchała i poczułach sie troszka raźnij.

-          Jo je Leciśmieja i chdo mie pocałuje w nejpiykniejszo czyńść ciała, nie musi sie mie boć.

Podziwałach sie na nia, nie przestowała furgać na swojij mietle kole mie, ale wiycie, ôna ni miała ani jednego kōnska na sobie, kiery by bōł piykny. Pomyślałach se wtedy: Bożyczku, bele bych jōm nie musiała całować, kaj bych nejbardzi nie chciała. Ślazła ze swojij mietły i zaczła mi sie przyglōndać. 

-          To dzisio tak dziecka wyglōndajōm? – sie spytała.

Nie wiedziałach, jak kiedyś wyglōndały dziecka, ale myślałach, że tak samo.     

-          Taki kikutek! – dotkła mie za warkocz, kiery chruby nie bōł, ale ciynki też ni. Też mi coś! Jo to mōm włosy jak żodyn inkszy. Żebyś chocioż rozum miała, to i pamiyńć by ci nie szwankowała.

-           Co jo moga za to, żech je ciymno jak tabaka i pamiyńci ni mōm? – zaś żech sie rozpłakała.

-          Leciśmieja rozśmioła sie zaś i nie poradziła skōńczyć. Jak nareszcie przestoła sie śmioć, zaczła chodzić kole mie na swojich koślawych nogach.

-           Byś była tako wesoło jak jo, to wszystko by ci wychodziło w życiu.

-           Jo tak nie poradza.

-           Ale mosz szczyńści, by sie tako stać.

Za nic w świecie nie chciałabych wyglōndać jak ôna, ani furgać na mietle też ni – se myślałach.

-          Wiym, co myślisz – rzekła – ale co mi tam. Jo i tak je piykno, ale jedno miejsce mōm nejpiykniejsze. Jak mie w ni pocałujesz, to bydziesz wesoło i mōndro jak jo. Nejważniejsze, że spomnisz se, po co idziesz do ciotki Stazyjki.

-           Nie wiedziałach, co ji moga powiedzieć, by jōm nie ôbrazić. Nawet pomyśleć, żech ô ni źle ni mōgła, bo by to wiedziała.

-           Kaj mocie to nejpiykniejsze miejsce? – ôpowożyłach sie spytać.

Zaczła tańcować kole mie i kryncić zadkiym. Szaty miała całe w strzympach i jeszcze ta dziura na zadku. Ledwa pomyślałach ô ni, a ôna sie uśmiychnyła.

-          No, no, to je to miejsce – rzekła ze śmiechem – jak to zrobisz, to jeszcze zawieza cie do ciotki Stazyjki swojim pojazdym, a potym do chałupy, kaj mamulka nie poradzi sie doczakać na ciebie. Toch była załatwiono.

-          Musisz sie pośpieszyć, bo mamulce nie zostało wiela czasu. 

  Coch miała zrobić.

-          Tōż ôbrōćcie sie!

-          Zrobiłach to, aż mi gymbōm skrziwiło.

-          Skrziwiłaś sie, ale zaroz sie zaczniesz śmioć jak diobli. Siodej za mnōm! – rozkozała.

Byście widzieli tyn szwōng, jak my leciały na tej mietle i śmioły sie ôbie. Przelecieli my bez las, wieś i nastympny las, nastympno wieś. Na kōniec zrobili my pora kōłek nad chałupōm ciotki Stazyjki, kierzi wylōndali przed gonkiym. Ciotka stoła z narychtowanym miyszkiym w rynce.

-          Na dziołcha, kaj żeś to była tak dłōgo? Bier te zieliny i leć drabym ku chałupie.

-          Nie wiym skōnd ciotka Stazyjka wiedziała, po coch przileciała, ale chyba ôd Leciśmieji, kiero chichrała sie calutki czas, a jo też nie poradziłach wytrzimać ze śmiychu.

-           Nie chichrej sie tela, bo ci szczynka wyskoczy z zawiasōw.

-          Jak my lecieli nazod, wszyjscy wychodzili z chałup i dziwali sie do wyrchu, co to za straszydła furgajōm, a my sie śmioli i nie poradzili przestać. Mamulka, kiero była już na wykończyniu, jak jyno usłyszała tyn śmiych, wylazła z łōżka i zanim narychtowała zielin do picio, czuła sie lepszy.

-          Na przestōń sie dziołcha chichrać, boś ni ma Rychlikiym.

Leciśmieja downo se poleciała, a jo wyôbraziłach se, jak to jōm stary Rychlik całowoł w nejpiykniejsze miejsce jaki miała. Tego jednak nigdy nie zdradziōł. Mie zaś na dycki pozostoł tyn śmiych, bo choć nie chca, to musza sie śmioć na cały lajerok, aż mie je gańba. Nikierzi se myślōm, że śmieja sie ś nich. Ale co mi tam! Niech sie też sy mie pośmiejōm! Trocha gorszy z mōndrościōm, bo ôd pocałowanio Leciśmieje w nejpiykniejsze miejsce, mōndrzejszo żech sie nie zrobiła.